ilustrando mi mundo.....

ilustrando mi mundo.....

sábado, 4 de junio de 2011









Que ves cando me ves?

Exposición colectiva


Despois de séculos e séculos de patriarcado e de exclusión das mulleres dos espazos de , a artista contemporánea reivindica a dimensión cultural da muller, abrindo unha liña de debate, discusión e reflexión crítica. Que ves cando me ves? propón una revisión diverxente das cuestións de xénero, que incumben problemáticas tan diversas como: os dereitos da muller, alcanzados ou aínda incrustados nun proceso utópico de consecución; a contemporánea incorporación da muller ao mundo laboral, a relación dialóxica entre este e o ámbito doméstico; a asimétrica concepción da maternidade e a paternidade; o tratamento da imaxe da muller nos medios de comunicación e nos campos da publicidade e a moda, como así tamén, a analoxía histórica que frecuentemente se debuxou entre a figura feminina e as artes "menores"; a ambigüidade en canto ao xénero ou a transexualidade como transgresión do xénero, etc."


Paula Cabaleiro

Comisaria




Artistas


Paula Cabaleiro
María Meijide
Silvia Capelo
María Move
Nanda Cabaleiro
Renata Otero
Carmen Cabaneiro
Montse Rego
Montse Cea
Sheila Pazos
María Chenut
Tania Pérez Arribas
Basilisa Fiestras
Laura Piñeiro
Carmen Hermo
Beatriz Suárez Saá
Magatzem 909MC
Paz Vicente


Inauguración 10 de Xuño ás 20.30h

Casa das Asociacións, Santiago de Compostela





lunes, 18 de abril de 2011

...sucumbiendo a volver a dibujar

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Tras meses sin agarrar un lápiz para otra cosa que no fuese fugar líneas en perspectivas cónicas, he sucumbido a aquello que me sigue entusiasmando...la ilustración. Os presento a mi último arrebato creativo. ...vuelve la Pinklady!





............................................................................................................................

martes, 8 de marzo de 2011

...en busca de nuestra identitas...ahora por Valdeorras


... y entras en este espacio absorvente, que te desplaza en el tiempo con su carácter rústico, y contemplas a lo lejos una alfombra roja, que con sus pliegues delicados, huye escurridiza a otra estancia. Puede que tu curiosidad, te lleve a tratar de averiguar de donde parte y hacia donde discurre, qué ha visto y qué te enseñará, y entonces la sigues. Ella misma te obliga a pisarla, y entonces entras en una sala con una luz cálida, que te acoge y te muestras las obras de Paula Cabaleiro. Esa alfombra roja que te ha llamado se fusiona ahora en una escultura que se comtempla, a modo de reflejo, en un cuadro. A tu izquierda, un destello de luz capta tu atención. Es una fotografía de Basilisa Fiestras, que plasma la identidad a través de la indumentaria. Al igual que una escultura de Carmen Cabaneiro, que trata de atrapar a Cronos, aunque este se balancea inalcanzable sobre ella. La propia Carmen te lleva con sus esculturas a la segunda estancia, que irradia pureza por sus paredes blancas. En ella, conviven las fotos "duales" de Paz Vicente con las esencias captadas por Lidia Costa en sus pinturas expresionistas. Frente a ellas, los pliegues internos de Silvia Capelo nos violentan con una expresividad cromática que nos remite a la anterior alfombra roja. Las pequeñas cajas de luz de Carolina Caluori se transforman en pequeñas sorpresas, en pequeñas delicias que nos hablan de sus orígenes. Y proseguimos nuestro recorrido. Una escultura de Beatriz Suarez nos recibe a la entrada. Es en sí misma un manifiesto, un retrato de su autora, y un retrato social. Y nos presenta a sus compañeras, los cuadros que palabra a palabra, frase a frase han sido pintado por las mismas manos, las de Beatriz. Y finalmente, nos veremos sorprendido por las fotografías de Magatzem 909 MC, que se presentan de modo directo,articulando una crítica a la identidad, desde campos tan duros como el terrorismo o la transexualidad, a partir de fragmentos de la realidad,reconstruyendo una narratividad que se haya rota, un nuevo mensaje.
Esto es Identitas....animaros a experimentarla!



sábado, 5 de febrero de 2011

"Identitas" en Cangas do Morrazo

Outra pedra no noso camino...













O colectivo 20º65 comeza a rodar polos distintos recunchos da nosa Galicia. Tras presentarse como grupo de creación artística o pasado Novembro en Santiago, a nosa mostra chega ó Auditorio de Cangas, de donde eu, Paula Cabaleiro son natural, para achegar as nosas obras a todo o que se anime a visitala ata o 26 de Febreiro.


Somos 9 mulleres, sendo colectivo feminino, pero non por iso feminista, que partimos dunha pluralidade latente: procedencias xeográficas distintas(Galicia e España, Portugal, Arxentina), diferentes formacións (belas artes, filosofía, ciencias da educación,etc), somos unha mestura xeneracional...e todo isto constitúe un rico sustrato dende o que xerar proxectos artístico. O arte é o noso punto de converxencia, o noso punto de encontro, donde tamén nos des-encontramos nalgunhas perpectivas, establecendo unha relación dialóxica que da sentido a este colectivo.


Queremos disfrutar do arte...e facer que vos tamén o disfrutedes.




por Paula Cabaleiro, membro fundador do colectivo 20º65

miércoles, 6 de octubre de 2010

20º 65...inaugurando proxectos


PRIMEIRA EXPOSICIÓN DO COLECTIVO
20 65 (20ºC, 65% humidade / condicións óptimas para conservar unha obra de arte)

Esperámosvos a todos!
INAUGURACIÓN DÍA 5 NOVEMBRO, ás 20.00h
Casa das Asociacións, Barrio de Conxo (Santiago de Compostela)

CARMEN CABANEIRO
BEATRIZ SUÁREZ SAA
PAZ VICENTE
CAROLINA CALUORI
PAULA CABALEIRO
LIDIA COSTA
CAROLINA MIRANDA ARAUJO
SILVIA CAPELO
BASILISA FIESTRAS

lunes, 21 de junio de 2010

ESPACIOS DEL ESTAR


Casa como cobijo, casa como protección, casa como espacio del "estar", casa como contenedor del vivir, del sentir y el recordar, casa como construcción simbólica, donde las relaciones se forjan, la experiencia se construye, y la vida se esculpe. El concepto siempre ha estado vinculado al hombre, desde que éste ha atado sus raíces a los posos estables del sedentarismo, abandonando la vida a la deriva que tan presente estaba en los pasos errantes de Abel, recordando las palabras de Francesco Careri. Nuestra casa es una representación de nosotros mismos, desvela y oculta las esencias de nuestra personalidad, y se construye partiendo de esa necesidad de fijar. La casa es inherente al hombre, se nutre de lo vivido por el habitante de la urbe, se apropia de la ciudad, y a la vez se vuelve íntima, registrando las pequeñas melodías de lo cotidiano, lo doméstico, siendo a un mismo tiempo contenedor de silencios, nostalgias, dudas y frustraciones ; nos aporta seguridad, como fuente de ansiado sosiego, como construcción estable, en contraposición con la itinerancia de la vida urbanita de la posmodernidad. Cumple la función trascendental de hacer presente la ausencia y, para ello, lo estático ha sido adoptado como el recurso de ubicación atemporal que alberga el cuerpo inquieto del sujeto actual. Pero en los tiempos del hoy, donde el hombre vive de la mano de la movilidad, la casa trasciende sus propios límites, dibuja y deconstruye sus propias fronteras, erige sus paredes sobre los espacios nómadas de la ciudad, y recoge y vuelca su arsenal de memorias allá donde el individuo se encuentre, allá donde el hombre se acomode, en su recién fraguado espacio simbólico al que llamará su casa.

Intento retratar diversos ecos de esta casa posmoderna, que juguetea con los límites, que penetra en el sujeto habitante, que se dibuja en lugares urbanos, que se manifiesta desde lo etéreo y lo escurridizo, a la par que se mantiene como símbolo de estabilidad, fruto de la ciudad sedentaria, nacida de manos de Caín. Trato de moldear varias perspectivas de esta suerte de ideas contradictorias que se hacen tangibles en la casa contemporánea.
TEXTO E ILUSTRACIÓN
por PAULA CABALEIRO

lunes, 7 de junio de 2010